105. குறிஞ்சி

	புனவன் துடவைப் பொன் போல் சிறு தினைக்
	கடி உண் கடவுட்கு இட்ட செழுங் குரல்
	அறியாது உண்ட மஞ்ஞை, ஆடுமகள்
	வெறி உறு வனப்பின் வெய்துற்று, நடுங்கும்
	சூர் மலை நாடன் கேண்மை
	நீர் மலி கண்ணொடு நினைப்பு ஆகின்றே.	உரை