8. மருதம்

	கழனி மாஅத்து விளைந்து உகு தீம் பழம்
	பழன வாளை கதூஉம் ஊரன்
	எம் இல் பெருமொழி கூறி, தம் இல்,
	கையும் காலும் தூக்கத் தூக்கும்
	ஆடிப் பாவை போல,
	மேவன செய்யும், தன் புதல்வன் தாய்க்கே.	உரை

26. குறிஞ்சி

	அரும்பு அற மலர்ந்த கருங் கால் வேங்கை
	மேக்கு எழு பெருஞ் சினை இருந்த தோகை
	பூக் கொய் மகளிரின் தோன்றும் நாடன்
	தகாஅன் போலத் தான் தீது மொழியினும்,
	தன் கண் கண்டது பொய்க்குவது அன்றே-
	தேக் கொக்கு அருந்தும் முள் எயிற்றுத்துவர் வாய்
	வரை ஆடு வன் பறழ்த் தந்தைக்
	கடுவனும் அறியும், அக் கொடியோனையே.	உரை

164. மருதம்

	கணைக் கோட்டு வாளைக் கமஞ் சூல் மட நாகு
	துணர்த் தேக்கொக்கின் தீம் பழம் கதூஉம்
	தொன்று முதிர் வேளிர் குன்றூர்க் குணாது
	தண் பெரும் பௌவம் அணங்குக-தோழி!-
	மனையோள் மடமையின் புலக்கும்
	அனையேம் மகிழ்நற்கு யாம் ஆயினம் எனினே!	உரை

201. குறிஞ்சி

	அமிழ்தம் உண்க-நம் அயல் இலாட்டி,
	பால் கலப்பன்ன தேக் கொக்கு அருந்துபு,
	நீல மென் சிறை வள் உகிர்ப் பறவை
	நெல்லிஅம் புளி மாந்தி, அயலது
	முள் இல் அம் பணை மூங்கிலில் தூங்கும்
	கழை நிவந்து ஓங்கிய சோலை
	மலை கெழு நாடனை வரும் என்றோளே!	உரை

342. குறிஞ்சி

	கலை கை தொட்ட கமழ்சுளைப் பெரும் பழம்
	காவல் மறந்த கானவன், ஞாங்கர்,
	கடியுடை மரம்தொறும் படு வலை மாட்டும்
	குன்ற நாட! தகுமோ-பைஞ் சுனைக்
	குவளைத் தண் தழை இவள் ஈண்டு வருந்த,
	நயந்தோர் புன்கண் தீர்க்கும்
	பயம் தலைப்படாஅப் பண்பினை எனினே?	உரை