79. பாலை

	கான யானை தோல் நயந்து உண்ட
	பொரிதாள் ஓமை வளி பொரு நெடுஞ் சினை
	அலங்கல் உலவை ஏறி, ஒய்யெனப்
	புலம்பு தரு குரல புறவுப் பெடை பயிரும்
	அத்தம் நண்ணிய அம் குடிச் சீறூர்ச்
	சேர்ந்தனர்கொல்லோ தாமே-யாம் தமக்கு
	ஒல்லேம் என்ற தப்பற்குச்
	சொல்லாது ஏகல் வல்லுவோரே.	உரை

174. பாலை

	பெயல் மழை துறந்த புலம்பு உறு கடத்துக்
	கவை முடக் கள்ளிக் காய் விடு கடு நொடி
	துதை மென் தூவித் துணைப் புறவு இரிக்கும்
	அத்தம் அரிய என்னார், நத்துறந்து,
	பொருள்வயிற் பிரிவார்ஆயின், இவ் உலகத்துப்
	பொருளே மன்ற பொருளே;
	அருளே மன்ற ஆரும் இல்லதுவே.	உரை

274. பாலை

	புறவுப் புறத்தன்ன புன் கால் உகாஅத்து
	இறவுச் சினை அன்ன நளி கனி உதிர,
	விடு கணை வில்லொடு பற்றி, கோடு இவர்பு,
	வருநர்ப் பார்க்கும் வன்கண் ஆடவர்
	நீர் நசை வேட்கையின் நார் மென்று தணியும்
	இன்னாக் கானமும், இனிய-பொன்னொடு
	மணி மிடை அல்குல் மடந்தை
	அணி முலை ஆகம் முயங்கினம் செலினே.	உரை

285. பாலை

	வைகா வைகல் வைகவும் வாரார்;
	எல்லா எல்லை எல்லவும் தோன்றார்;
	யாண்டு உளர்கொல்லோ?-தோழி!-ஈண்டு இவர்
	சொல்லிய பருவமோ இதுவே; பல் ஊழ்
	புன் புறப் பெடையொடு பயிரி, இன் புறவு
	இமைக்கண் ஏது ஆகின்றோ!-ஞெமைத் தலை
	ஊன் நசைஇப் பருந்து இருந்து உகக்கும்
	வான் உயர் பிறங்கல் மலை இறந்தோரே.	உரை