144

	அருளாய் ஆகலோ கொடிதே; இருள் வர,
	சீறியாழ் செவ்வழி பண்ணி, யாழ நின்
	கார் எதிர் கானம் பாடினேமாக,
	நீல் நறு நெய்தலின் பொலிந்த உண்கண்
5	கலுழ்ந்து, வார் அரிப் பனி பூண் அகம் நனைப்ப,
	இனைதல் ஆனாளாக, 'இளையோய்!
	கிளையைமன், எம் கேள் வெய்யோற்கு?' என,
	யாம் தன் தொழுதனம் வினவ, காந்தள்
	முகை புரை விரலின் கண்ணீர் துடையா,
10	'யாம் அவன் கிளைஞரேம் அல்லேம்; கேள், இனி:
	எம் போல் ஒருத்தி நலன் நயந்து, என்றும்,
	வரூஉம்' என்ப 'வயங்கு புகழ்ப் பேகன்
	ஒல்லென ஒலிக்கும் தேரொடு,
	முல்லை வேலி, நல் ஊரானே.'