139

	சுவல் அழுந்தப் பல காய
	சில் ஓதிப் பல் இளைஞருமே,
	அடி வருந்த நெடிது ஏறிய
	கொடி மருங்குல் விறலியருமே,
5	வாழ்தல் வேண்டிப்
	பொய் கூறேன்; மெய் கூறுவல்;
	ஓடாப் பூட்கை உரவோர் மருக!
	உயர் சிமைய உழாஅ நாஞ்சில் பொருந!
	மாயா உள்ளமொடு பரிசில் துன்னி,
10	கனி பதம் பார்க்கும் காலை அன்றே;
	ஈதல் ஆனான், வேந்தே; வேந்தற்குச்
	சாதல் அஞ்சாய், நீயே; ஆயிடை,
	இரு நிலம் மிளிர்ந்திசினாஅங்கு, ஒரு நாள்,
	அருஞ் சமம் வருகுவதுஆயின்,
15	வருந்தலும் உண்டு, என் பைதல் அம் கடும்பே.