217

	நினைக்கும் காலை மருட்கை உடைத்தே,
	எனைப் பெருஞ் சிறப்பினோடு ஈங்கு இது துணிதல்;
	அதனினும் மருட்கை உடைத்தே, பிறன் நாட்டுத்
	தோற்றம் சான்ற சான்றோன் போற்றி,
5	இசை மரபு ஆக, நட்புக் கந்து ஆக,
	இனையது ஓர் காலை ஈங்கு வருதல்;
	'வருவன்' என்ற கோனது பெருமையும்,
	அது பழுது இன்றி வந்தவன் அறிவும்,
	வியத்தொறும் வியத்தொறும் வியப்பு இறந்தன்றே;
10	அதனால், தன் கோல் இயங்காத் தேயத்து உறையும்
	சான்றோன் நெஞ்சுறப் பெற்ற தொன்று இசை
	அன்னோனை இழந்த இவ் உலகம்
	என் ஆவதுகொல்? அளியது தானே!