''மாழாந்து உயில் வாழ்வு ஒழிகெனச்
சிதர்பொறி எந்திரம் போலச் சிதர்ந்து
தாரும் பூணும் மார்பிடைத் துயல்வரச்
சோருங் கண்ணினன் துளங்கிமெய்ம் மறப்ப
இடியே றுண்ட நாகம் போலக்
கொடியேர் சாயல் கொழுங்கவின் வாடப்
பூவிருங் கூந்தல் புல்லென விரிய
வாசவ தத்தையும் வத்தவன் மார்பின்
மம்மர் எய்திய மயக்க நோக்கி
விம்ம லெய்திய வியன்பெருங் கோயில்
அழுகை ஆகுலங் கழுமிய பின்றை''

    (2. 10: 109-118)

''மாதாங்கு தடக்கை மன்னருள் மன்னவன்
நளிகதிர் மண்டில நாண்முதற் றோன்றி
ஒளியிடப் பெறாஅ உலகம் போல
இருளகம் புதைப்ப மருளகத் தெய்தித்
தருமமும் கருமமும் தளரச் சாஅய்
ஆழின் அல்லதை அரசியல் வழாமை
வாழ்த லாற்றேன் யான்ன மயங்கி''

(2. 10: 132-138)

வாசவதத்தையைத் தீப்பற்றிய அரண்மனையிற் புகுந்து யாண்டும் தேடி
அவள் இறந்துவிட்டாளாகக் கருதிய காஞ்சன மாலை கல்லும் மண்ணும்
உருகும்படி வாய்திறந்து,

''நாவலந் தண்பொழில் நண்ணார் ஓட்டிய
காவலன் மகளே ! கனங்குழை மடவோய் !
மண்விளக் காகி வரத்தின் வந்தோய் !
பெண்விளக் காகிய பெறலரும் பேதாய் !
பொன்னே ! திருவே ! அன்னே ! அரிவாய் !
நங்காய் ! நல்லாய் ! கொங்கார் கோதாய்
வீணைக் கிழத்தீ ! வித்தக உருவீ !
தேனேர் கிளவீ ! சிறுமுதுக் குறைவீ !
உதயண குமரன் உயிர்த்துணைத் தேவீ !
புதையழல் அகவயிற் புக்கனை யோஎனக்
கானத் தீயிடைக் கணமயில் போல''

(2, 18: 76-86)

இன்னோரன்ன பகுதிகள் உணர்ச்சியோடு கதை தழுவி ஓதுவாருடைய கண்களிலே அவலக் கண்ணீரைத் தோற்றும் பெற்றியன.