கலையுள்ளம் படைத்த உதயணகுமரன் பதுமாபதியின் மாளிகையில் அவளோடு அளவளாவி இருக்கும்பொழுது அம் மாளிகையின்கண் எழுதப்பட்டிருந்த ஒரு மான் ஓவியத்தினையும் அதன் கண் அழகினையும் கூர்ந்து நோக்கி அவ் வழகில் கருத்தொன்றி நின்றானாக; அது கண்ட பதுமாபதி தன் மருங்கிருந்தும் இக் கயவன் நம் அழகைப் பொருட்
படுத்தாமல் வேறெதனையோ கூர்ந்து நோக்குகின்றனனே என்று சினந்து அவ்வுதயணன் செவியிற் படும்படி,

''சூட்டுமுகந் திருத்தி வேட்டுநறு நீரின்
மயிரும் இறகும் செயிறரக் கழீஇக்
கோல்நெய் பூசித் தூய்மையுள் நிறீஇப்
பாலுஞ் சோறும் வாலிதின் ஊட்டினும்
குப்பை கிளைப்பறாக் கோழி போல்வர்
மக்கள் என்று மதியோர் உரைத்ததைக்
கண்ணிற் கண்டேன் என்று கைந்நெரித்துக்''

''தம்மால் வந்த தாங்கரும் வெந்நோய்
தம்மை நோவ தல்லது பிறரை
என்னது நோவல் ஏதம் உடைத்துஎனக்
கருங்கேழ் உண்கண் கயலெனப் பிறழ்ந்து
பெருங்கயத் தாமரைப் பெற்றிய வாகத்
திருநுதல் வியர்ப்பெழுந் திருநிலத் திழிதர
நிலாவுறு திருமுக நிரந்துடன் மழுங்கி''

''கரும்பேர் கிளவி கதிர்முகை முறுவற்
பெருந்தடங் கண்ணி ! பிழைப்பொன் றுணரேன்
... ... ... ...
அரவுவாய்க் கிடப்பினும் அலர்கதிர்த் தண்மதிக்
குருவுக்கதிர் வெப்பம் ஒன்றும் இல்லை
சிறியோர் செய்த சிறுமையுண் டெனினும்
தரியாது விடாஅர் தாநனி பெரியோர்
என்பது சொல்லி''

''மெல்லியன் மாதரொடு மேவன கிளந்து
புல்லியும் தளைத்தும் புணர்ந்தும் பொருந்தியும்
அல்குலும் ஆகமும் ஆற்றநலம் புகழ்ந்தும்
அமரர் ஆக்கிய அமிழ்துஎனக்கு இளையோள்
தன்முனை எயிற்றுநீர் தானென அயின்றும்
ஒழுகா நின்ற காலை''