[பகைவரை வெகுளும் கோபம்மிக்க ஆண்யானைகளை உடைய
 அண்ணலே! வேகமாக வீசும் காற்று அடிக்குந் தோறும் குளத்தில்
 மாங்கனிகள் விழும் ஓசையை எல்லாம் தலைவி உன்குறிப்பாக மனம்
 மகிழ்ந்துகொண்டு, தனியே வருதற்கு மனம் நடுங்கும் அரிய இருட்டில் வந்து
 மலர்ச் சோலையை அடைந்து பின் நின்னைக் காணாமல் அவள் வருந்திய
 வருத்தம் அளவிடும் தரத்தது அன்று.]

     அவன்மொழிக்கொடுமை சென்று அவள் அவட்கு இயம்பல்:

 எனவும்,

     [தலைவியே! வழக்கம்போல வரும் மனை இகந்த இல்வரை இகவாத
 இரவுக்குறியிடத்திற்கு   விரைவாகவந்து தங்கி இருட்டில் மாஞ்சோலையில்
 உள்ள கனிகளை எல்லாம் உகுத்துத் துணை பிரியாத அன்னங்களை
 எல்லாம் கூட்டில் அமைதியாக இருக்க ஒட்டாது வருத்தியும்,  உங்கள்
 வருகையைக் காணாமல் மனம் சுழன்று நின்றேன் என்று தலைவன்
 கூறுகின்றான்.]

     என்பிழைப்பு அன்றுஎன இறைமகள்நோதல்:

 எனவும் வரும்.