மீன்அறி யாத விரிகடல் போலும் விழிபசந்து
     தூநெறி ஆர்குழல் போதும் துறந்தனை துங்கம்மலி
     வான்அறி யாத மதிமுகத்தாய்இன்றைவைகல் என்றும்
     யான்அறி யாத வருத்தம்என் னோஉனக்கு எய்தியதே.

           அம்பி. 237 

     துறைவன் துறந்தெனத் துறைஇருந்து அழுதஎன்
     மம்மர் வாள்முகம் நோக்கி அன்னைநின்
     அவலம் உரைஎன் றனளே கடல்என்
     பஞ்சாய்ப் பாவை கொண்டு
     வண்டல்அஞ் சிறுமனை சிதைத்ததுஎன் றேனே.

தொல். பொ. ந மே.