என வரும்.

     [தோழி ! வளைசுழல, வனப்பு நீங்க, இடர் உழந்து விரைந்து வரும் கண்ணீரைத்
 துடைத்துவாடுகிறேன். தனித்திருப்பார் கண்டு தளரும்படி தாமரை அரும்பும்
 இளவேனிற் காலத்தில்மகரந்தத்தைச் சோலைகளில் பரப்பியவாறு நம் பகுதியில் வீசும்
 தென்றல், நம்மைப் பிரிந்துதலைவன் சென்றுள்ள வேற்று நாட்டில் வீசாதோ? - என்று
 தலைவன் பிரிவால் இளவேனிற்காலத்தில் வருந்திய தலைவி தோழிக்குக் கூறிய
 இப்பாடலில், அடிதோறும் சீர்களில் மோனைசிறந்து வரத் தொடுத்துள்ளமை கௌடச்
 சொல்லின்பமாம்.

     இனி, இதனைப் பாஞ்சாலச் சொல்லின்பத்துக் கொண்டு, சீர்தோறும்
 முற்றுமோனையும் அடிதோறும் வருக்க மோனையும் அமையப் பாடுவதே கௌடச்
 சொல்லின்பம்என்று மாறன் அலங்கார நூலார் கூறுவர்.