271. பாலை

	இரும் புனிற்று எருமைப் பெருஞ் செவிக் குழவி
	பைந் தாது எருவின் வைகு துயில் மடியும்
	செழுந் தண் மனையோடு எம் இவண் ஒழிய,
	செல் பெருங் காளை பொய்ம் மருண்டு, சேய் நாட்டுச்
5	சுவைக் காய் நெல்லிப் போக்கு அரும் பொங்கர்
	வீழ் கடைத் திரள் காய் ஒருங்குடன் தின்று,
	வீ சுனைச் சிறு நீர் குடியினள், கழிந்த
	குவளை உண்கண் என் மகள் ஓரன்ன,
	செய் போழ் வெட்டிய பொய்தல் ஆயம்,
10	மாலை விரி நிலவில் பெயர்பு புறங்காண்டற்கு,
	மா இருந் தாழி கவிப்ப,
	தா இன்று கழிக, எற் கொள்ளாக் கூற்றே.	உரை

272. நெய்தல்

	கடல்அம் காக்கைச் செவ் வாய்ச் சேவல்,
	படிவ மகளிர் கொடி கொய்து அழித்த
	பொம்மல் அடும்பின் வெண் மணல் ஒரு சிறை,
	கடுஞ் சூல் வதிந்த காமர் பேடைக்கு,
5	இருஞ் சேற்று அயிரை தேரிய, தெண் கழிப்
	பூஉடைக் குட்டம் துழவும் துறைவன்
	நல்காமையின், நசை பழுதாக,
	பெருங் கையற்ற என் சிறுமை, பலர் வாய்
	அம்பல் மூதூர் அலர்ந்து,
10	நோய் ஆகின்று; அது நோயினும் பெரிதே.	உரை

273. குறிஞ்சி

	இஃது எவன்கொல்லோ- தோழி!-மெய் பரந்து
	எவ்வம் கூர்ந்த ஏமுறு துயரம்
	வெம்மையின் தான் வருத்துறீஇ, நம் வயின்
	அறியாது அயர்ந்த அன்னைக்கு, ''வெறி'' என,
5	வேலன் உரைக்கும் என்ப: ஆகலின்,
	வண்ணம் மிகுந்த அண்ணல் யானை
	நீர் கொள் நெடுஞ் சுனை அமைந்து, வார்ந்து உறைந்து, என்
	கண் போல் நீலம் தண் கமழ் சிறக்கும்
	குன்ற நாடனை உள்ளுதொறும்,
10	நெஞ்சு நடுக்குறூஉம், அவன் பண்பு தரு படரே?	உரை

274. பாலை

	நெடு வான் மின்னி, குறுந் துளி தலைஇ,
	படு மழை பொழிந்த பகுவாய்க் குன்றத்து,
	உழை படு மான் பிணை தீண்டலின், இழை மகள்
	பொன் செய் காசின், ஒண் பழம் தாஅம்
5	குமிழ் தலைமயங்கிய குறும் பல் அத்தம்,
	''எம்மொடு வருதியோ, பொம்மல் ஓதி?'' எனக்
	கூறின்றும் உடையரோ மற்றே-வேறுபட்டு
	இரும் புலி வழங்கும் சோலை,
	பெருங் கல் வைப்பின் சுரன் இறந்தோரே?	உரை

275. நெய்தல்

	செந்நெல் அரிநர் கூர் வாட் புண்ணுறக்
	காணார் முதலொடு போந்தென, பூவே
	படையொடும் கதிரொடும் மயங்கிய படுக்கைத்
	தன்னுறு விழுமம் அறியா, மென்மெல,
5	தெறு கதிர் இன் துயில் பசு வாய் திறக்கும்
	பேதை நெய்தற் பெரு நீர்ச் சேர்ப்பதற்கு
	யான் நினைந்து இரங்கேனாக, நோய் இகந்து,
	அறனிலாளன் புகழ, எற்
	பெறினும், வல்லேன்மன்-தோழி!-யானே.	உரை

276. குறிஞ்சி

	''கோடு துவையா, கோள் வாய் நாயொடு
	காடு தேர்ந்து அசைஇய வய மான் வேட்டு
	வயவர் மகளிர்'' என்றிஆயின்,
	குறவர் மகளிரேம்; குன்று கெழு கொடிச்சியேம்;
5	சேணோன் இழைத்த நெடுங் காற் கழுதில்
	கான மஞ்ஞை கட்சி சேக்கும்
	கல் அகத்தது எம் ஊரே; செல்லாது
	சேந்தனை, சென்மதி நீயே-பெரு மலை
	வாங்கு அமைப் பழுனிய நறவு உண்டு,
10	வேங்கை முன்றில் குரவையும் கண்டே.	உரை

277. பாலை

	கொடியை; வாழி-தும்பி!- இந் நோய்
	படுகதில் அம்ம, யான் நினக்கு உரைத்தென;
	மெய்யே கருமை அன்றியும், செவ்வன்
	அறிவும் கரிதோ-அறனிலோய்!-நினக்கே?
5	மனை உறக் காக்கும் மாண் பெருங் கிடக்கை
	நுண் முள் வேலித் தாதொடு பொதுளிய
	தாறு படு பீரம் ஊதி, வேறுபட
	நாற்றம் இன்மையின், பசலை ஊதாய்:
	சிறு குறும் பறவைக்கு ஓடி, விரைவுடன்
10	நெஞ்சு நெகிழ் செய்ததன் பயனோ? அன்பு இலர்,
	வெம் மலை அருஞ் சுரம் இறந்தோர்க்கு
	என் நிலை உரையாய், சென்று, அவண் வரவே.	உரை

278. நெய்தல்

	படு காழ் நாறிய பராஅரைப் புன்னை,
	அடு மரல் மொக்குளின், அரும்பு வாய் அவிழ,
	பொன்னின் அன்ன தாது படு பல் மலர்
	சூடுநர் தொடுத்த மிச்சில் கோடுதொறும்
5	நெய் கனி பசுங் காய் தூங்கும் துறைவனை
	இனி, அறிந்திசினே கொண்கன் ஆகுதல்-
	கழிச் சேறு ஆடிய கணைக் கால் அத்திரி
	குளம்பினும் சேயிறா ஒடுங்கின;
	கோதையும் எல்லாம் ஊதை வெண் மணலே.	உரை

279. பாலை

	வேம்பின் ஒண் பழம் முணைஇ, இருப்பைத்
	தேம் பால் செற்ற தீம் பழம் நசைஇ,
	வைகு பனி உழந்த வாவல், சினைதொறும்,
	நெய் தோய் திரியின் தண் சிதர் உறைப்ப,
5	நாட் சுரம் உழந்த வாள் கேழ் ஏற்றையொடு
	பொருத யானைப் புட் தாள் ஏய்ப்ப,
	பசிப் பிடி உதைத்த ஓமைச் செவ் வரை
	வெயில் காய் அமையத்து இமைக்கும் அத்தத்து,
	அதர் உழந்து அசையினகொல்லோ-ததர்வாய்ச்
10	சிலம்பு கழீஇய செல்வம்
	பிறருழைக் கழிந்த என் ஆயிழை அடியே?	உரை

280. மருதம்

	''கொக்கினுக்கு ஒழிந்த தீம் பழம், கொக்கின்
	கூம்பு நிலை அன்ன முகைய ஆம்பல்
	தூங்கு நீர்க் குட்டத்து, துடுமென வீழும்
	தண் துறை ஊரன் தண்டாப் பரத்தமை
5	புலவாய்'' என்றி-தோழி!-புலவேன்-
	பழன யாமைப் பாசடைப் புறத்து,
	கழனி காவலர் சுரி நந்து உடைக்கும்,
	தொன்று முதிர் வேளிர், குன்றூர் அன்ன என்
	நல் மனை நனி விருந்து அயரும்
10	கைதூவு இன்மையின் எய்தாமாறே.	உரை