361. முல்லை

	சிறு வீ முல்லைப் பெரிது கமழ் அலரி
	தானும் சூடினன்; இளைஞரும் மலைந்தனர்;
	விசும்பு கடப்பன்ன பொலம் படைக் கலி மா,
	படு மழை பொழிந்த தண் நறும் புறவில்,
5	நெடு நா ஒண் மணி பாடு சிறந்து இசைப்ப,
	மாலை மான்ற மணம் மலி வியல் நகர்த்
	தந்தன நெடுந்தகை தேரே; என்றும்
	அரும் படர் அகல நீக்கி,
	விருந்து அயர் விருப்பினள், திருந்துஇழையோளே.	உரை

362. பாலை

	வினை அமை பாவையின் இயலி, நுந்தை
	மனை வரை இறந்து வந்தனை; ஆயின்,
	தலை நாட்கு எதிரிய தண் பத எழிலி
	அணி மிகு கானத்து அகன் புறம் பரந்த
5	கடுஞ் செம்மூதாய் கண்டும், கொண்டும்,
	நீ விளையாடுக சிறிதே; யானே,
	மழ களிறு உரிஞ்சிய பராரை வேங்கை
	மணல் இடு மருங்கின் இரும் புறம் பொருந்தி,
	அமர் வரின், அஞ்சேன், பெயர்க்குவென்;
10	நுமர் வரின், மறைகுவென்-மாஅயோளே!	உரை

363. நெய்தல்

	''கண்டல் வேலிக் கழி சூழ் படப்பைத்
	தெண் கடல் நாட்டுச் செல்வென் யான்'' என
	வியம் கொண்டு ஏகினைஆயின், எனையதூஉம்
	உறு வினைக்கு அசாவா உலைவு இல் கம்மியன்
5	பொறி அறு பிணைக் கூட்டும் துறை மணல் கொண்டு
	வம்மோ-தோழி!-மலி நீர்ச் சேர்ப்ப-
	பைந் தழை சிதைய, கோதை வாட,
	நன்னர் மாலை, நெருநை, நின்னொடு
	சில விளங்கு எல் வளை ஞெகிழ,
10	அலவன் ஆட்டுவோள் சிலம்பு ஞெமிர்ந்து எனவே.	உரை

364. முல்லை

	சொல்லிய பருவம் கழிந்தன்று; எல்லையும்
	மயங்கு இருள் நடு நாள் மங்குலோடு ஒன்றி,
	ஆர் கலி வானம் நீர் பொதிந்து இயங்க,
	பனியின் வாடையொடு முனிவு வந்து இறுப்ப,
5	இன்ன சில் நாள் கழியின், பல் நாள்
	வாழலென் வாழி-தோழி!-ஊழின்
	உரும் இசை அறியாச் சிறு செந் நாவின்
	ஈர் மணி இன் குரல் ஊர் நணி இயம்ப,
	பல் ஆ தந்த கல்லாக் கோவலர்
10	கொன்றைஅம் தீம் குழல் மன்றுதோறு இயம்ப,
	உயிர் செலத் துனைதரும் மாலை,
	செயிர் தீர் மாரியொடு ஒருங்கு தலைவரினே.	உரை

365. குறிஞ்சி

	அருங் கடி அன்னை காவல் நீவி,
	பெருங் கடை இறந்து, மன்றம் போகி,
	பகலே, பலரும் காண, வாய் விட்டு
	அகல் வயற் படப்பை அவன் ஊர் வினவி,
5	சென்மோ வாழி-தோழி!-பல் நாள்
	கருவி வானம் பெய்யாதுஆயினும்,
	அருவி ஆர்க்கும் அயம் திகழ் சிலம்பின்
	வான் தோய் மா மலைக் கிழவனை,
	''சான்றோய் அல்லை'' என்றனம் வரற்கே.	உரை

366. பாலை

	அரவுக் கிளர்ந்தன்ன விரவுறு பல் காழ்
	வீடுறு நுண் துகில் ஊடு வந்து இமைக்கும்
	திருந்துஇழை அல்குல், பெருந் தோட் குறுமகள்
	மணி ஏர் ஐம்பால் மாசு அறக் கழீஇ,
5	கூதிர் முல்லைக் குறுங் கால் அலரி
	மாதர் வண்டொடு சுரும்பு பட முடித்த
	இரும் பல் மெல் அணை ஒழிய, கரும்பின்
	வேல் போல் வெண் முகை விரியத் தீண்டி,
	முதுக் குறைக் குரீஇ முயன்று செய் குடம்பை
10	மூங்கில்அம் கழைத் தூங்க, ஒற்றும்
	வட புல வாடைக்குப் பிரிவோர்
	மடவர் வாழி, இவ் உலகத்தானே!	உரை

367. முல்லை

	கொடுங் கண் காக்கைக் கூர் வாய்ப் பேடை
	நடுங்கு சிறைப் பிள்ளை தழீஇ, கிளை பயிர்ந்து,
	கருங் கண் கருனைச் செந்நெல் வெண் சோறு
	சூருடைப் பலியொடு கவரிய, குறுங் கால்
5	கூழுடை நல் மனைக் குழுவின இருக்கும்
	மூதில் அருமன் பேர் இசைச் சிறுகுடி
	மெல் இயல் அரிவை! நின் பல் இருங் கதுப்பின்
	குவளையொடு தொடுத்த நறு வீ முல்லைத்
	தளை அவிழ் அலரித் தண் நறுங் கோதை
10	இளையரும் சூடி வந்தனர்: நமரும்
	விரி உளை நன் மாக் கடைஇ,
	பரியாது வருவர், இப் பனி படு நாளே.	உரை

368. குறிஞ்சி

	பெரும் புனம் கவரும் சிறு கிளி ஓப்பி,
	கருங் கால் வேங்கை ஊசல் தூங்கி,
	கோடு ஏந்து அல்குல் தழை அணிந்து, நும்மொடு
	ஆடினம் வருதலின் இனியதும் உண்டோ?
5	நெறி படு கூழைக் கார் முதிர்பு இருந்த
	வெறி கமழ் கொண்ட நாற்றமும், சிறிய
	பசலை பாய்தரு நுதலும், நோக்கி,
	வறிது உகு நெஞ்சினள், பிறிது ஒன்று சுட்டி,
	வெய்ய உயிர்த்தனள் யாயே-
10	ஐய!-அஞ்சினம், அளியம் யாமே!	உரை

369. நெய்தல்

	சுடர் சினம் தணிந்து குன்றம் சேர,
	நிறை பறைக் குருகினம் விசும்பு உகந்து ஒழுக,
	எல்லை பைபயக் கழிப்பி, முல்லை
	அரும்பு வாய் அவிழும் பெரும் புன் மாலை
5	இன்றும் வருவது ஆயின், நன்றும்
	அறியேன் வாழி-தோழி!-அறியேன்,
	ஞெமை ஓங்கு உயர் வரை இமையத்து உச்சி,
	வாஅன் இழிதரும் வயங்கு வெள் அருவிக்
	கங்கைஅம் பேர் யாற்றுக் கரை இறந்து இழிதரும்
10	சிறை அடு கடும் புனல் அன்ன, என்
	நிறை அடு காமம் நீந்துமாறே.	உரை

370. மருதம்

	வாராய், பாண! நகுகம்-நேரிழை
	கடும்புடைக் கடுஞ் சூல் நம் குடிக்கு உதவி,
	நெய்யோடு இமைக்கும் ஐயவித் திரள் காழ்
	விளங்கு நகர் விளங்கக் கிடந்தோட் குறுகி,
5	''புதல்வன் ஈன்றெனப் பெயர் பெயர்த்து, அவ் வரித்
	திதலை அல்குல் முது பெண்டு ஆகி,
	துஞ்சுதியோ, மெல் அம் சில் ஓதி?'' என,
	பல் மாண் அகட்டில் குவளை ஒற்றி,
	உள்ளினென் உறையும் எற் கண்டு, மெல்ல,
10	முகை நாண் முறுவல் தோற்றி,
	தகை மலர் உண்கண் கை புதைத்ததுவே.	உரை