(து - ம்.) என்பது, தலைமகளைத் தலைமகன் கொண்டுதலைக்கழிந்தமை கேட்ட செவிலி புலம்பிப் பின்பு நற்றாய்க்குக் கூற அவ்வீன்றதாய் அஃது அறத்தாறெனக் கொண்டாளாயினும் பண்டு என்னைச் சிறிது பொழுது பிரியினும் நொந்து புலக்குநள் எவ்வாறு அஞ்சாது பாலைநிலத்திற் செல்லுவள்கொலென மகளது அச்சத்தன்மை முதலாயவற்றுக் கச்சமுற்றிரங்கிக் கூறாநிற்பது.
(இ - ம்.) இதனை, "தன்னு மவனு மவளுஞ் சுட்டி" (தொல்-அகத்- 39.) என்னும் நூற்பாவின்கண் "அச்சம்" பற்றி நற்றாய் கூறியதென அமைத்துக் கொள்க. அச்சம் இருவகைத்து : தலைவி தான் செல்லும் பாலையின்கண் விலங்கும் புள்ளும் ஆறலைப்போரும் முதலிய கண்டு அஞ்சும் அச்சமும், தந்தை தன்னையர்பின் சென்றவர் இஃதறமென்னாது தீங்கு செய்கின்றாரோ என்று அஞ்சும் அச்சமும் என்பனவாம். இவற்றுள் இது முன்னது,
| நின்ற வேனி லுலந்த காந்தள் |
| அழலவிர் நீளிடை நிழலிடம் பெறாஅது |
| ஈன்றுகான் மடிந்த பிணவுப்பசி கூர்ந்தென |
| மான்ற மாலை வழங்குநர்ச் செகீஇய |
| 5 | புலிபார்த் துறையும் புல்லதர்ச் சிறுநெறி |
| யாங்குவல் லுநள்கொல் தானே யான்றன் |
| வனைந்தேந் திளமுலை நோவ கொல்லென |
| நினைந்துகைந் நெகிழ்ந்த வனைத்தற்குத் தான்றன் |
| பேரமர் மழைக்க ணீரிய கலுழ |
| 10 | வெய்ய வுயிர்க்குஞ் சாயன் |
| மையீ ரோதிப் பெருமடத் தகையே. |
(சொ - ள்.) தன் வனைந்து ஏந்து இளமுலை நோவகொல் என - அவளுடைய தொய்யில் வனைந்து பருத்த இளைய கொங்கைகள் நோவனவோ என்று; யான் நினைந்து கை நெகிழ்ந்த அனைத்தற்கு - யான்