71. பாலை

	மருந்து எனின் மருந்தே; வைப்பு எனின் வைப்பே-
	அரும்பிய சுணங்கின் அம் பகட்டு இள முலை,
	பெருந் தோள், நுணுகிய நுசுப்பின்,
	கல் கெழு கானவர் நல்குறு மகளே.	உரை

72. குறிஞ்சி

	பூ ஒத்து அலமரும் தகைய; ஏ ஒத்து
	எல்லாரும் அறிய நோய் செய்தனவே-
	தே மொழித் திரண்ட மென் தோள், மா மலைப்
	பரீஇ வித்திய ஏனல்
	குரீஇ ஓப்புவாள், பெரு மழைக் கண்ணே!	உரை

73. குறிஞ்சி

	மகிழ்நன் மார்பே வெய்யையால் நீ;
	அழியல் வாழி-தோழி!-நன்னன்
	நறு மா கொன்று ஞாட்பில் போக்கிய
	ஒன்றுமொழிக் கோசர் போல,
	வன்கட் சூழ்ச்சியும் வேண்டுமால் சிறிதே.	உரை

74. குறிஞ்சி

	விட்ட குதிரை விசைப்பின் அன்ன,
	விசும்பு தோய் பசுங் கழைக் குன்ற நாடன்
	யாம் தற் படர்ந்தமை அறியான், தானும்
	வேனில் ஆனேறு போலச்
	சாயினன் என்ப-நம் மாண் நலம் நயந்தே.	உரை

75. மருதம்

	நீ கண்டனையோ? கண்டார்க் கேட்டனையோ?-
	ஒன்று தெளிய நசையினம்; மொழிமோ!
	வெண் கோட்டு யானை சோணை படியும்
	பொன் மலி பாடலி பெறீஇயர்!-
	யார்வாய்க் கேட்டனை, காதலர் வரவே?	உரை

76. குறிஞ்சி

	காந்தள் வேலி ஓங்கு மலை நல் நாட்டுச்
	செல்ப என்பவோ, கல் வரை மார்பர்-
	சிலம்பில் சேம்பின் அலங்கல் வள் இலை
	பெருங் களிற்றுச் செவியின் மானத் தைஇ,
	தண் வரல் வாடை தூக்கும்
	கடும் பனி அற்சிரம் நடுங்கு அஞர் உறவே.	உரை

77. பாலை

	அம்ம வாழி, தோழி!-யாவதும்,
	தவறு எனின், தவறோ இலவே-வெஞ் சுரத்து
	உலந்த வம்பலர் உவல் இடு பதுக்கை
	நெடு நல் யானைக்கு இடு நிழல் ஆகும்
	அரிய கானம் சென்றோர்க்கு
	எளிய ஆகிய தட மென் தோளே.	உரை

78. குறிஞ்சி

	பெரு வரை மிசையது நெடு வெள் அருவி
	முதுவாய்க் கோடியர் முழவின் ததும்பி,
	சிலம்பின் இழிதரும் இலங்கு மலை வெற்ப!-
	நோதக்கன்றே-காமம் யாவதும்
	நன்று என உணரார்மாட்டும்
	சென்றே நிற்கும் பெரும் பேதைமைத்தே.	உரை

79. பாலை

	கான யானை தோல் நயந்து உண்ட
	பொரிதாள் ஓமை வளி பொரு நெடுஞ் சினை
	அலங்கல் உலவை ஏறி, ஒய்யெனப்
	புலம்பு தரு குரல புறவுப் பெடை பயிரும்
	அத்தம் நண்ணிய அம் குடிச் சீறூர்ச்
	சேர்ந்தனர்கொல்லோ தாமே-யாம் தமக்கு
	ஒல்லேம் என்ற தப்பற்குச்
	சொல்லாது ஏகல் வல்லுவோரே.	உரை

80. மருதம்

	கூந்தல் ஆம்பல் முழு நெறி அடைச்சி,
	பெரும் புனல் வந்த இருந் துறை விரும்பி,
	யாம் அஃது அயர்கம் சேறும்; தான் அஃது
	அஞ்சுவது உடையளாயின், வெம் போர்
	நுகம் பட கடக்கும் பல் வேல் எழினி
	முனை ஆன் பெரு நிரை போல,
	கிளையொடு காக்க, தன் கொழுநன் மார்பே.	உரை