சிறுமையே நோக்கார், தங்கள் பெருமையே சிந்தை

செய்யும்,

அறிவுடை மாந்தர்க்கு எல்லாம் அடைக்கலம் ஆக

வாழி.

வாழிய, சீர் இராமன்! வாழிய, சீதை கோமான்!

வாழிய, கௌசலேசை மணி வயிற்று உதித்த

வள்ளல்!

வாழிய, வலி மார்பும் மராமரம் ஏழும் சாய,

வாழிய கணை ஒன்று ஏவும் தசரதன் மதலை வாழி!

இராவணன்தன்னை வீட்டி, இராமனாய் வந்து

தோன்றி

தராதலம் முழுதும் காத்து, தம்பியும் தானும் ஆகப்

பராபரம் ஆகி நின்ற பண்பினைப் பகருவார்கள்

நராபதி ஆகி, பின்னும் நமனையும் வெல்லுவாரே.