‘தாதை என்னும் நிலையை அடைந்தும் தீங்கையே மேற்கொண்ட
வனாகிய தக்கனுக்கு நலம் செய்யப் போதுகிலேன் யான்’ என்று பிணங்கும்
நாகணவாய்ப் பறவையை ஒத்த அம்மையாரைத் தழீஇக் கொண்டு செல்லும்
தன்மையை ஒப்பத் தேவியாரை இடப்புறத்துத் திருக்கையால் விரும்பி
வலிதாகத் தழீஇ அணைத்திடுங் காட்சி புலப்படவும்,

     செந்நீரும், எலும்பும், தசையும், மூளையும், குடரும், கவந்தங்களும்
செறியும் போர்க்களத்தைப் பெருமானார் திருக்கண்கள் காணாதவாறு
அவ்விடத்துப் பொருள்களை மறைப்பார் போல ஐந்து தெய்வத் தருக்களின்
மலர் மழையைச் சொரிந்து சிவகணங்கள் உடன் வரத் திருவருள் மிகுந்து
எதிர் எழுந்தருளிய பெருமானை யாவருங் கண்டனர்.

     அச்சந் தருகின்ற கொடிய கனவைக் கண்டு பயந்து வியர்த்து வாய்
குழறி அழுங்கால் துயிலுணர்த்திக் கனவைப் போக்கித் தாயால் விரைய
அணைத்துக் கொள்ளப் பெறும் சிறுவரைப் போல நடுக்க மெய்தும் தேவர்
யாவரும் சிவபெருமானாரைக் கண்ட பொழுதே பெருங்களிப்புத் ததும்ப
உவகை பெருகினார். வணங்கி நின்றனர்.

     இவர் தம்மை நோக்கி எமது பெருமான் புன்னகை காட்டி அருளி
வேள்வியில் எமக்கு அவிப்பாகம் என்னே தந்தீலீர்; அதுவும் நிற்க,
நிலைபெறும் போரில் அடுகின்ற பேராண்மையையுடைய வன்மையீர்! நீவிர்
பலரும் தனியன் எனப்பெறும் ஓர் வீரனொடு பொருதற் கியலாது புறங்
கொடுத்தனிர் என்னே கூறுமின்’ என்று வினவியருளினர். 

வின்னவர் வேண்டுகோள்