வைகும் வைகல்தோறும் அமுதாய - ¹கழிகிற காலந்தோறும் எனக்கு முன்பு ²இல்லாத அமிர்தத்தைப் போன்று இனியன் ஆனான். வான் ஏறே-நித்தியசூரிகளோடே கலந்து அவர்களைத் தோற்பித்து மேனாணித்து இருக்குமாறு போலே ஆயிற்று, இவரோடே கலந்து இவரைத் தோற்பித்து இருந்த இருப்பு. பின்பும் அவன் ஏற்றமே விஞ்சி இருத்தலின், ‘ஏறு’ என்கிறார் எனலுமாம்.

     இனி, தம்முடைய அனுபவ விரோதிகளைப் போக்கினபடி சொல்லுகிறார் மேல்: செய் குந்தா வரும் தீமை - செய்யப்பட்டுத் தப்பாவாய் இருக்குந்தீமை. இனி, ‘செய்கும் தா அருந்தீமை’ எனப் பிரித்துச் செய்யப்பட்டுக் கடக்க அரிதான தீமை எனப்பொருள் கூறலுமாம். உன் அடியார்க்குத் தீர்த்து அசுரர்க்குத் தீமைகள் செய் குந்தா - உன் பக்கலிலே ³நிக்ஷிப்தபரராய் இருப்பார்க்கு வாராதபடி நீக்கி, அசுரத்தன்மையுடையவர்கள் மேலே போகடும்படியான சுத்தியையுடையவனே! குந்தம் - குருந்தம் என்ற சொல்லின் விகாரம்; அது ஆகுபெயராய் அதன் மலருக்கு ஆயிற்று; அதன் மலர் வெளுத்து இருக்குமாதலின், அவ்வழியாலே பரிசுத்தத்தை நினைக்கிறது. இனி, ‘குந்தன்’ என்பதனை இறைவனுடைய திருபெயர்களில் ஒன்றாகக் கோடலும் அமையும், ⁴‘குமுத, குந்தா, குந்த’ என வருதல் காண்க.

     இதனால், முன் பிராதிகூல்யம் பண்ணினவர்கள் அனுகூலித்து நாலடி வர நின்றவாறே, பின்னர் அவர்கள் பகைவர்கள் மேலே போகடுவான் என்பதனைத் தெரிவித்தபடி. கடலுக்குத் தொடுத்த அம்பை, அவன் முகங்காட்டினவாறே மருகாந்தாரத்தில் அசுரர்கள் மேலே தொடுத்தமையை ⁵ஸ்ரீராமாயத்தால் உணர்க. அங்ஙனம் ஒரு போக்கடி கண்டிலனாகில், ⁶‘பகதத்தனால் விடப்பட்டதும் எல்லாப் பொருள்களையும் அழிக்கக் கூடியதுமான அந்தச் சத்தி

_____________________________________________________________

1. ‘வைகல் நாளும் வைகின்றே’ ( சிந். 156.) என்ற இடத்து ‘நாள் தோறும் நாள்கள் கழியாநின்றன’ என்று பொருள்
  கூறினர் நச்சினார்க்கினியர். வைகல் - கழிதல்.

2. இவ்விடத்து 158 ஆம் பாசுரம் நினைவு கூர்க.

3. நிக்ஷிப்தபரர் - பாரத்தை இறைவன் மேல் போகட்ட அடயாந்கள்.

4. சஹஸ்ரநாமம்.

5. இச்சரிதையைக் கம்பராமாயணம் உயுத்தகாண்டத்தில் வருணனை வழி வேண்டுபடலத்தால் உணரலாகும்.

6. பாரதம்.