செய்யுள்  

அணைவ தரவணை

அந்தாமத் தன்பு

அறியாக் காலத்து

ஆடி யாடி

ஆணல்லன்

ஆரா வமுதமாய்

இரக்க மனத்தோடு 

இருடீ கேசன் 

இருளின் திணி 

இலங்கை செற்றவனே

இவளி ராப்பகல் 

இனியார் ஞானங்களால் 

இஃதே யானுன்னை

உய்ந்து போந்து

உள்ளு ளாவி

உன்னைச் சிந்தை 

ஊழிதோறூழி 

ஊனில்வா ழுயிரே

எக்காலத் தெந்தை

எங்குமுளன் கண்ணன்

எந்தாய் தண்திரு 

எப்பொருளும் தானாய் 

எம்மா வீட்டுத் 

எவரும் யாவையும் 

எனக்கே யாட்செய் 

எனதாவியுள் கலந்த 

என்னுள் கலந்தவன்

ஏஎபாவம் பரமே 

ஏத்தவே ழுலகும் 

ஏழை பேதை 

ஏறனைப் பூவனை 

ஏறே லேழும் 

ஒத்தார் மிக்காரை

ஓவாத் துயர்ப்பிறவி 

கடலும் மலையும் 

கடிவார் தண்ணந் 

கண்ணித் தண்ணந் 

கண்தலங்கள்

கருத்தில் தேவும் 

கருமவன் பாசம்

களிப்புங் கவர்வும் 

கள்வா வெம்மையும்

காக்கு மியல்வினன்

காண்பாரார் 

காமுற்ற கையறவோடு 

கிடந்திருந்து

கிளர்ஒளியிளமை 

கிறியென நினைமின்

குழாங்கொள் பேர்

குறிக்கொள் ஞானம்

கூறுதலொன் றாராக்

கேசவன்தமர் 

கோட்பட்ட சிந்தை 

கோவிந்தன் 

சதிரிள மடவார் 

சிக்கெனச் சிறிது 

சிரீதரன் செய்ய 

சிறப்பில் வீடு 

சீர்மைகொள் வீடு 

சூதென்று களவும்