இருந்துகொண்டு காலமெல்லாம் கையைத் தலையிலே குவித்துக்கொண்டு அழைத்தால், அழகிய உன் திருமேனியைக் காணும்படி வருகின்றாய் இல்லை; நீ இருக்குமிடத்திற்குக் கூவிக்கொள்ளுகின்றாயும் இல்லை; ஆதலால், யான் நல்லொழுக்கம் இல்லாத சிறியேன் ஆயினும் என்னால் செய்யப்பட்ட பாவங்கள் மிகமிகப் பெரியனவாய் இருக்கின்றன,’ என்கிறார்.

    வி-கு : சீலம் - ஒழுக்கம். ஓகாரம் - துக்கத்தின் மிகுதிப் பொருளைக் காட்டுவதோர் இடைச்சொல். பூசலிடல் - அழைத்தல். பூசல் - ஒலி. ‘வாராய், கொள்ளாய்’ என்பன, எதிர்மறை முற்றுகள். ‘கூவியும் கொள்ளாய்; ஆதலால், செய்வினை, ஓ பெரிது!’ எனக் கூட்டுக.

    இத்திருவாய்மொழி, அறுசீர்க்கழிநெடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்.

    ஈடு : முதற்பாட்டு. ¹‘நெடுங்காலம் கூப்பிடச்செய்தேயும், அங்கீகரியாதபடியாக நான் செய்த பாவங்களின் மிகுதி இருக்கிறபடி என்னே!’ என்கிறார்.

    சீலம் இல்லாத - சீலம் - நன்மை, அதாவது, நல்லொழுக்கம். ‘நல்லொழுக்கத்தைச் சீலம் என்னக்கடவதன்றோ? இப்போது நன்மை இல்லாவிட்டால், மேல் ஒரு நன்மையை உண்டாக்கிக்கொள்ளுகைக்கு ஓர் இடமும் இல்லைகண்டீர்,’ என்கிறார் மேல்: சிறியனேலும் - ²ஆத்துமா அணுவாய், ஞானம் எங்கும் பரந்ததாய் அன்றோ இருப்பது? ஆற்றாமையாலே ஞான ஒளி அடங்கி, ஆத்துமாவின் உளதாம் தன்மை ஒன்றே இப்பொழுது இருப்பது ஆயிற்றுக்காணும். ³இப்போதும் ஒரு நன்மை இன்றிக்கே, மேலும் ஒரு நன்மையை ஈட்டிக்கொள்ளுவதற்கு இடம் இல்லாதபடி சிறியனாய் இருந்தேனேயாகிலும். செய்வினை ஓ

_________________________________________________

1. ‘காலந்தோறும் யான் இருந்து கைதலை பூசலிட்டால், கூவியும் கொள்ளாய்;
  செய்வினையோ பெரிதால்,’ என்றதனைக் கடாக்ஷித்து, அவதாரிகை
  அருளிச்செய்கிறார்.

2. ‘‘ஆத்துமா அணு அளவினது,’ என்பது எல்லார்க்கும் ஒவ்வாதோ? ‘சிறியன்’
  என்றதனால் ‘இவருக்கு வாசி யாது?’ என்ன, ‘இங்குச் ‘சிறியன்’ என்கிறது,
  அணுத்துவமன்று; ஞான சூக்ஷ்மத்தை,’ என்கிறார், ‘ஆத்துமா’ என்று
  தொடங்கி. என்றது, ‘அல்லாதார்க்கு ஆத்துமா அணுவாகிலும் ஞான
  வைபவமாகிலும் உண்டே? அதுவும் எனக்கு இல்லை,’ என்கிறார் என்றபடி.
  இதனால், சொரூப சங்கோசம் சொல்லுகிறதன்று; ஞான சங்கோசத்தை
  நோக்கிச் ‘சிறியன்’ என்கிறார் என்றபடி.

3. ‘சிறியன்’ என்பதோடு, ‘சீலமில்லா’ என்றதனையும் கூட்டி, பாவம்
  அருளிச்செய்கிறார், ‘இப்போதும்’ என்று தொடங்கி.