அலாபமே தலையெடுத்து ஒரு பிராட்டியின் நிலையை அடைந்தவராய் அந்யாப தேசத்தாலே பேசுகிறார்.

    ¹மேல் திருவாய்மொழியில், திருத்தாயார் “எங்ஙனே புகுங்கொல்?” என்று நொந்ததுவே பலித்து, ²தன் சாபலத்தாலே புறப்பட்டாள், முடியப் போய்ப் புக மாட்டாமல் தன்னுடைய நகரத்தை அடுத்த உபவனத்திலே விழுந்து கிடந்து, அவ்வளவிலும் அவன் வரக் காணாமையாலே, கண்ட பறவைகளையெல்லாம் தூதுவிடுகிறாள். ³தனிவழியே புறப்பட்டுப் போம்படியாய் விழுந்த இவளுக்குத் தூது போவார் இலரே; ⁴உண்டானாலும் இவள் தனக்கு முன்னே ஈடுபட்டுக் கிடப்பர்களே; இனித் தன் பக்கத்தில் வசிக்கிற பறவைகளுக்கு மேற்படக் கால்நடை தந்து போகவல்லார் இலரே; இவ்வளவிலே நீங்கள் என்நிலையை அறிவிக்கவேணும் என்று அவற்றின் காலிலே விழுகிறாள். ⁵“அஞ்சிறைய மடநாராய்” என்ற திருவாய்மொழியில் என்னை நினைத்தானத்தனை, தன்னை மறந்தான் என்றாள்; இத் தலையில் அபராதம் பாராதே, அத் தலையில் அபராதத்தைச் சகித்துக் கோடல் பற்றாசாக, அபராதத்தைச் சகித்துக்கொள்ளும் தன்மையைப் பார்த்து வருவது என்று ஆள்விட்டாள். “வைகல் பூங்கழி” என்ற திருவாய்மொழியில், ⁶இருவரையும் அவ்வூரில்

1. இத் திருவாய்மொழியில் கூறப்பட்ட பொருளை விரித்து
  அருளிச்செய்கிறார் ‘மேல் திருவாய்மொழியில்’ என்று தொடங்கி.

2. ஒரு காரியத்துக்குப் போவார், தம்மை அறிந்து புறப்பட வேண்டாவோ?
  என்ன, அதற்கு விடை அருளிச்செய்கிறார் ‘தன் சாபலத்தாலே’ என்று
  தொடங்கி. புறப்பட்டாள் - புறப்பட்டவள்; பெயர்.

3. பறவைகளைத் தூதுவிடுகிறது என்? வேறு சிலர் இலரோ? என்ன, அதற்கு
  விடை அருளிச்செய்கிறார் ‘தனிவழியே’ என்று தொடங்கி.

4. “மங்கைமார் முன்பு” என்று சொல்லப்படுகிற தோழிமார் இலரோ? என்ன,
  ‘உண்டானாலும்’ என்று தொடங்கி அதற்கு விடை அருளிச்செய்கிறார்.
  இவ்வளவிங் - தோழிமாரும் உதவாத நிலையில்.

5. மேலே, இருமுறை தூதுவிட்டாளே? அவற்றிற்கும் இதற்கும் வாசி யாது?
  என்ன, அதற்கு விடை அருளிச்செய்கிறார் ‘அஞ்சிறைய’ என்று தொடங்கி.
  என்னை-பாபம்செய்த என்னை. தன்னை-அபராதங்களைப் பொறுக்கின்ற
  தன்னை.

6. “வைகல்பூங்கழிவாய்” என்ற திருவாய்மொழியின் முன்னுரையில்,
  ‘அவ்விடங்களிலே துன்புறுவார் பலர் உளராகையாலே அவர்கள்
  ரக்ஷணத்திலே ஒருப்பட்டு இத்தலையை மறந்தானித்தனை’ என்றார்; இங்கு,
  ‘இருவரையும் அவ்வூரில் உள்ள இனிமை மறக்கப்பண்ணிற்று என்றாள்’
  என்கிறார்; இதுவும் ஒரு நிர்வாகம் என்று கண்டுகொள்வது. ‘இருவரையும்’