298. | நெஞ்சு புறம்பாத் துறந்தார் தவப்போர்வை | | கஞ்சுக மன்று பிறிதொன்றே - கஞ்சுகம் | | எப்புலமுங் காவாமே மெய்ப்புலங் காக்குமற் | | |
299. | வஞ்சித் தொழுகு மதியிலிகாள் யாவரையும் | | வஞ்சித்தே மென்று மகிழன்மின் - வஞ்சித்த | | எங்கு முளனொருவன் காணுங்கொ லென்றஞ்சி | | |
300. | மறைவழிப் பட்ட பழிமொழி தெய்வம் | | பறையறைந்தாங் கோடிப் பரக்குங் கழிமுடைப் | | புன்புலா னாற்றம் புறம்பொதிந்து மூடினும் | | சென்றுதைக்குஞ் சேயார் முகத்து. |
ஆறலைத் துணாபார் செலவு பிழைத்துய்ப்பபோல், அல்லன நோனாமே அல்லவற்றிற் கொண்டுய்க்கு மென்க.
தவமுந் தவமுடையார்க் காகும்” (குறள், 262) என்பதன் பொருளைத் தழுவு வந்தது இது.
298. உள்ளத் துறவின் சிறப்புக் கூறப்படும்.
நெஞ்சு புறம்பா - நெஞ்சு தம் வயப்படாமல் அயலதாக இருப்ப. தவப்பொர்வை - தவ்வேடமாகிய போர்வை; தம்மைப் பிறர் ஐயப்படா திருத்தற் பொருட்டுக் கொண்டதாதலின் அதனைத் தவப்பொர்வை யென்றார்; அதனை, “வலியி னிலைமையான் வல்லுருவம” (குறள், 273) எனத் திருவள்ளுவரும் கூறுதல் காண்க. கஞ்சுகம் - சட்டை. எப்புலமும் காவாமே - எந்தப் பொறிகளின் தொழிலையும் பாதுகாவாமல். மெய்ப்புலம் - மெய்யாகிய இடத்தை. இப்புல மென்றது உடம்பை; இப்புலமும்: உம்மை இழிவு சிறப்பு. ஏனைய கஞ்சுகம், பனி மழை முதலியவற்றினின்றும் உடம்பையேனும் பாதுகாக்கும்; தவப்போர்வை அதனையும் காவா தென்பது கருத்து. “நெஞ்சிற் றுறவார் துறந்தார்போல் வஞ்சித்து, வாழ்வாரின் வன்கணாரில்” (குறள், 276) என்பது இங்கே அறிதற்பாலது.
299. வஞ்சித்து - பிறருக்கு வஞ்சனை செய்து. மதியிலிகாள்: விளி. வஞ்சித்த - பிறரை வஞ்சித்த செயல்களை. எங்கும் உளனொருவன் - கடவுள். காணுங்கொல்: கொல், அசைநிலை. அங்கம் குலைவது அறிவு - அச்சத்தால் உடம்பு நடுங்குதல் அறிவுடைமையாகும். “காணா, ரெனச் செய்யார் மாணா வினை” (பழமொழி, 102).
300. மறைவழிப் பட்ட பழிமொழி - மறைவான இடத்தின் கண் உண்டான பழிச்சொல். பறையறைந்தாங்கு - பறையறைந்தாற்போல.
|