தமிழ் நாடு

தமிழ்த் தாய்

தன் மக்களைப் புதிய சாத்திரம் வேண்டுதல்

(தாயுமானவர் ஆனந்தக் களிப்புச் சந்தம்)

1	ஆதி சிவன்பெற்று விட்டான்	என்னை ஆரிய மைந்தன் அகத்தியன் என்றோர்
	வேதியன் கண்டு மகிழ்ந்தே	நிறை மேவும் இலக்கணஞ் செய்து கொடுத்தான்.

2	மூன்று குலத்தமிழ் மன்னர்	என்னை மூண்டநல் லன்போடு நித்தம் வளர்த்தார்;
	ஆன்ற மொழிகளி னுள்ளே	உயர் ஆரியத் திற்கு நிகரென வாழ்ந்தேன்.

3	கள்ளையும் தீயையும் சேர்த்து	நல்ல காற்றையும் வான வெளியையும்
	சேர்த்துத் தெள்ளு தமிழ்ப்புல வோர்கள்	பல தீஞ்சுவைக் காவியம் செய்து கொடுத்தார்.

4	சாத்திரங் கள்பல தந்தார்	இந்தத் தாரணி யெங்கும் புகழ்ந்திட வாழ்ந்தேன்;
	நேத்திரங் கெட்டவன் காலன்	தன்முன் நேர்ந்த தனைத்தும் துடைத்து முடிப்பான்.

5	நன்றென்றுந் தீதென்றும் பாரான்	முன்பு நாடும் பொருள்கள் அனைத்தையும்
	வாரிச் சென்றிடுங் காட்டுவெள் ளம்போல்	வையச் சேர்க்கை யனைத்தையும் கொன்று நடப்பான்.

6	கென்னிப் பருவத்தில் அந்நாள்	என்றன் காதில் விழுந்த திசைமொழி யெல்லாம்
	என்னென்ன வோபெய ருண்டு	பின்னர் யாவும் அழிவுற் றிறந்தன கண்டீர்.,

7	தந்தை அருள்வலி யாலும்	முன்பு சான்ற புலவர் தவவலி யாலும்.
	இந்தக் கணமட்டும் காலன்	என்னை ஏறிட்டுப் பார்க்கவும் அஞ்சி யிருந்தான்.

8	இன்றொரு சொல்லினைக் கேட்டேன்!	இனி ஏது செய்வேன்? என தாருயிர மக்காள்!்
	கொன்றிடல் போலொரு வார்த்தை	இங்கு கூறத் தகாதவன் கூறினன் கண்டீர்!

9	“புத்தம் புதிய கலைகள்	பஞ்ச பூதச் செயல்களின் நுட்பங்கள்,
	கூறும்: மெத்த வளருது மேற்கே	அந்த மேன்மைக் கலைகள் தமிழினில் இல்லை.
10	சொல்லவும் கூடுவ தில்லை	அவை சொல்லுந் திறமை தமிழ்மொழிக் கில்லை;
	மெல்லத் தமிழினிச் சாகும்	அந்த மேற்கு மொழிகள் புவிமிசை யோங்கும்.”)

11	என்றந்தப் பேதை உரைத்தான்	ஆ! இந்த வசையெனக் கெய்திட லாமோ!
	சென்றிடுவீர் எட்டுத் திக்கும்	கலைச் செல்வங்கள் யாவுங் கொணர்ந்திங்கு சேர்ப்பீர்!

12	தந்தை அருள்வலி யாலும்	இன்று சார்ந்த புலவர் தவவலி யாலும்
	இந்தப் பெரும்பழி தீரும்	புகழ் ஏறிப் புவிமிசை என்றும் இருப்பேன்.