அந்தச் சமயத்தில் அவ்விடத்தே-ஓர்
              அப்பாவி இந்தியர் வந்தடைந்தார்.
           வந்தவர் யார்என ஒருவருமே-அந்த
              மாணவர் கூட்டத்தில் கேட்கவில்லை.

           ஏதும் விசாரணை செய்யவில்லை-ஆனால்,
              ஏவினர் வேலைகள் செய்திடவே.
           சாதுவாம் அந்த மனிதருமே-சற்றும்
              தயங்கிட வேண்டுமே! இல்லை, இல்லை!

           பாத்திரம் தேய்த்தனர்; பற்றுத் துலக்கினர்;
              பம்பர மாய்வேலை செய்தனரே.
           வேர்த்து விறுவிறுத் தேஅவரும்-பல
              வேலைகள் செய்திடும் வேளையிலே,

           வ.வே.சு. ஐயர் எனும்பெரியார்-அங்கு
              வந்தனர்; சுற்றிலும் பார்த்தனரே.
           ஏவல் புரியும் மனிதரைக் கண்டதும்
              ஏனோ துடியாய்த் துடித்தனரே.

          “அடடே, இவர்தாம் காந்தி!” யென்றார்-“நம்
              அருமை விருந்தினர் இவரே” என்றார்.
           உடனே அனைவரும் மன்னிப்புக் கோரிட,
              உத்தமர் காந்தி உரைத்திடுவார்:

          “ஒன்றாகச் சேர்ந்து சமையல்செய்தோம்-இது
              ஒற்றுமை தன்னையே காட்டுமன்றோ?
           நன்றாய் உழைத்துநாம் உண்பதிலே-சற்றும்
              நாணமே இல்லை; உணர்ந்திடுவோம் !”