என்று ‘கோத்த குரவையுள்’ தெய்வத்தை ஏத்துகின்றார்கள். இந்தப் பாட்டிலுள்ள தமிழிசையின்பம் பாவாணரவர்களை ஈர்த்திருக்கிறது. எனவே இந்த இனிய செந்தமிழ்த் தொடையைத் தம்மை உய்யக் கொள்ள வந்த இயேசு பெருமானுக்கு உரிமையாக்கிப் பாடுகிறார்கள். இந்த நூலில் "குமரற் பராமவல்" என்ற தலைப்பின்கீழ் இப் பாடல்கள் வருகின்றன. ஒருசில வரிகள்:

    "ஓவறஊ ழியஞ்செய்த உன்னதனாம் ஏசு
     தேவகன்சீர் கேளாத செவியென்ன செவியே
     திறமிருந்துங் கேளாதார் செவியென்ன செவியே!"

    "பரந்தேதன் பகைவர்வரப் பருவம்வரு முன்னே
     கரந்தானைக் காணாத கண்ணென்ன கண்ணே
     கண்விழித்துக் காண்பார்தங் கண்ணென்ன கண்ணே"

    "கடந்தானைப் பன்னிருவர் கண்டஞ்ச நீர்மேல்
     நடந்தானை யேத்தாத நாவென்ன நாவே!"

இதனைத்தான் நாம் தன்னாக்கம் செய்தல் (Indigenization) என்கிறோம். கிறித்தவத் தொழுகையில் வாழைப்பழத்தில் ஊதுவத்திகளைக் குத்தி வைத்துக் கொள்வதையோ, திருநீற்று வேடம் புனைந்து கொள்வதையோ நாம் தன்னாக்கம் என்று கூறுவதில்லை.