277. பாலை

	கொடியை; வாழி-தும்பி!- இந் நோய்
	படுகதில் அம்ம, யான் நினக்கு உரைத்தென;
	மெய்யே கருமை அன்றியும், செவ்வன்
	அறிவும் கரிதோ-அறனிலோய்!-நினக்கே?
5	மனை உறக் காக்கும் மாண் பெருங் கிடக்கை
	நுண் முள் வேலித் தாதொடு பொதுளிய
	தாறு படு பீரம் ஊதி, வேறுபட
	நாற்றம் இன்மையின், பசலை ஊதாய்:
	சிறு குறும் பறவைக்கு ஓடி, விரைவுடன்
10	நெஞ்சு நெகிழ் செய்ததன் பயனோ? அன்பு இலர்,
	வெம் மலை அருஞ் சுரம் இறந்தோர்க்கு
	என் நிலை உரையாய், சென்று, அவண் வரவே.	உரை