324. குறிஞ்சி

	அந்தோ! தானே அளியள் தாயே;
	நொந்து அழி அவலமொடு என் ஆகுவள்கொல்,
	பொன் போல் மேனித் தன் மகள் நயந்தோள்?-
	கோடு முற்று யானை காடுடன் நிறைதர,
5	நெய் பட்டன்ன நோன் காழ் எஃகின்
	செல்வத் தந்தை இடனுடை வரைப்பின்,
	ஆடு பந்து உருட்டுநள் போல ஓடி,
	அம் சில் ஓதி இவள் உறும்
	பஞ்சி மெல் அடி நடைபயிற்றும்மே!	உரை