122. குறிஞ்சி

	இருங் கல் அடுக்கத்து என்னையர் உழுத
	கருங் கால் செந்தினை கடியுமுண்டென;
	கல்லக வரைப்பில் கான் கெழு சிறுகுடி
	மெல் அவல் மருங்கின் மௌவலும் அரும்பின;
5	'நரை உரும் உரறும் நாம நள் இருள்
	வரையக நாடன் வரூஉம் என்பது
	உண்டுகொல்? அன்றுகொல்? யாதுகொல் மற்று?' என
	நின்று, மதி வல் உள்ளமொடு மறைந்தவை ஆடி,
	அன்னையும் அமரா முகத்தினள்; நின்னொடு
10	நீயே சூழ்தல் வேண்டும்-
	பூ வேய் கண்ணி!-அது பொருந்துமாறே.	உரை