154. குறிஞ்சி

	கானமும் கம்மென்றன்றே; வானமும்
	வரை கிழிப்பன்ன மை இருள் பரப்பி,
	பல் குரல் எழிலி பாடு ஓவாதே;
	மஞ்சு தவழ் இறும்பில் களிறு வலம் படுத்த
5	வெஞ் சின உழுவைப் பேழ் வாய் ஏற்றை
	அஞ்சுதக உரறும்; ஓசை கேளாது
	துஞ்சுதியோ-இல, தூவிலாட்டி!-
	பேர் அஞர் பொருத புகர் படு நெஞ்சம்
	நீர் அடு நெருப்பின் தணிய, இன்று அவர்
10	வாரார் ஆயினோ நன்றே; சாரல்
	விலங்கு மலை ஆர் ஆறு உள்ளுதொறும்,
	நிலம் பரந்து ஒழுகும், என் நிறை இல் நெஞ்சே?	உரை