பரத்தையின் மறுத்தந்த தலைமகற்கு வாயில் நேர்ந்த தோழி தலைமகளை முகம்புகுவல் என முற்பட்டாள், தலைமகள் மாட்டு நின்ற பொறாமை நீங்காமை அறிந்து, பிறிது ஒன்றன்மேல் வைத்து, 'பாவியேன் இன்று பேதைமை செய்தேன்; எம்பெருமாட்டி குறிப

	சிறு கட் பன்றிப் பெருஞ் சின ஒருத்தல்,
	துறுகட் கண்ணிக் கானவர் உழுத
	குலவுக் குரல் ஏனல் மாந்தி, ஞாங்கர்,
	விடர் அளைப் பள்ளி வேங்கை அஞ்சாது,
5	கழை வளர் சாரல் துஞ்சும் நாடன்.
	'அணங்குடை அருஞ் சூள் தருகுவென்' என நீ,
	'நும்மோர் அன்னோர் துன்னார் இவை' என,
	தெரிந்து அது வியந்தனென்-தோழி!-பணிந்து நம்
	கல் கெழு சிறுகுடிப் பொலிய,
10	வதுவை என்று அவர் வந்த ஞான்றே.	உரை