397. பாலை

	தோளும் அழியும், நாளும் சென்றென;
	நீள் இடை அத்தம் நோக்கி, வாள் அற்றுக்
	கண்ணும் காட்சி தௌவின; என் நீத்து
	அறிவும் மயங்கி, பிறிது ஆகின்றே;
5	நோயும் பெருகும்; மாலையும் வந்தன்று;
	யாங்கு ஆகுவென்கொல் யானே? ஈங்கோ
	சாதல் அஞ்சேன்; அஞ்சுவல், 'சாவின்
	பிறப்புப் பிறிது ஆகுவதுஆயின்,
	மறக்குவேன்கொல், என் காதலன்' எனவே.	உரை