29. பாலை

	நின்ற வேனில் உலந்த காந்தள்
	அழல் அவிர் நீள் இடை, நிழலிடம் பெறாஅது,
	ஈன்று கான் மடிந்த பிணவுப் பசி கூர்ந்தென,
	மான்ற மாலை, வழங்குநர்ச் செகீஇய,
5	புலி பார்த்து உறையும் புல் அதர்ச் சிறு நெறி
	யாங்கு வல்லுநள்கொல்தானே-யான், 'தன்
	வனைந்து ஏந்து இள முலை நோவகொல்!' என
	நினைந்து, கைந்நெகிழ்ந்த அனைத்தற்குத் தான் தன்
	பேர் அமர் மழைக் கண் ஈரிய கலுழ,
10	வெய்ய உயிர்க்கும் சாயல்,
	மை ஈர் ஓதி, பெரு மடத்தகையே?	உரை