309. குறிஞ்சி

	நெகிழ்ந்த தோளும், வாடிய வரியும்,
	தளிர் வனப்பு இழந்த என் நிறனும் நோக்கி,
	'யான் செய்தன்று இவள் துயர்' என, அன்பின்
	ஆழல்; வாழி!-தோழி!-'வாழைக்
5	கொழு மடல் அகல் இலைத் தளி தலைக் கலாவும்,
	பெரு மலை நாடன் கேண்மை நமக்கே
	விழுமமாக அறியுநர் இன்று' என,
	கூறுவைமன்னோ, நீயே;
	தேறுவன்மன் யான், அவருடை நட்பே.	உரை