312. பாலை

	நோகோ யானே, நோம் என் நெஞ்சே-
	'பனிப் புதல் ஈங்கை அம் குழை வருட,
	சிறை குவிந்திருந்த பைதல் வெண் குருகு,
	பார்வை வேட்டுவன், காழ் களைந்தருள,
5	மாரி நின்ற, மையல் அற்சிரம்-
	யாம் தன் உழையம் ஆகவும், தானே,
	எதிர்த்த தித்தி முற்றா முலையள்,
	கோடைத் திங்களும் பனிப்போள்-
	வாடைப் பெரும் பனிக்கு என்னள்கொல்?' எனவே.	உரை