20. மருதம்

	ஐய! குறுமகட் கண்டிகும்: வைகி,
	மகிழ்நன் மார்பில் துஞ்சி, அவிழ் இணர்த்
	தேம் பாய் மராஅம் கமழும் கூந்தல்
	துளங்குஇயல் அசைவர, கலிங்கம் துயல்வர,
5	செறிதொடி தெளிர்ப்ப வீசி, மறுகில்,
	பூப் போல் உண்கண் பெயர்ப்ப நோக்கி,
	சென்றனள்-வாழிய, மடந்தை!-நுண் பல்
	சுணங்கு அணிவுற்ற விளங்கு பூணள்;
	மார்புறு முயக்கிடை ஞெமிர்ந்த சோர் குழை,
10	பழம் பிணி வைகிய தோள் இணைக்
	குழைந்த கோதை, கொடி முயங்கலளே.	உரை

148. பாலை

	வண்ணம் நோக்கியும், மென் மொழி கூறியும்,
	'நீ அவண் வருதல் ஆற்றாய்' எனத் தாம்
	தொடங்கி ஆள்வினைப் பிரிந்தோர், இன்றே,
	நெடுங் கயம் புரிந்த நீர் இல் நீள் இடை,
5	செங் கால் மராஅத்து அம் புடைப் பொருந்தி,
	வாங்கு சிலை மறவர் வீங்கு நிலை அஞ்சாது,
	கல் அளைச் செறிந்த வள் உகிர்ப் பிணவின்
	இன் புனிற்று இடும்பை தீர, சினம் சிறந்து,
	செங் கண் இரும் புலிக் கோள் வல் ஏற்றை
10	உயர் மருப்பு ஒருத்தல் புகர் முகம் பாயும்
	அருஞ் சுரம் இறப்ப என்ப;
	வருந்தேன்-தோழி!-வாய்க்க, அவர் செலவே!	உரை