239. குறிஞ்சி

	தொடி நெகிழ்ந்தனவே; தோள் சாயினவே;
	விடும் நாண் உண்டோ?-தோழி!-விடர் முகைச்
	சிலம்புடன் கமழும் அலங்கு குலைக் காந்தள்
	நறுந் தாது ஊதும் குறுஞ் சிறைத் தும்பி
	பாம்பு உமிழ் மணியின் தோன்றும்
	முந்தூழ் வேலிய மலைகிழவோற்கே.	உரை