391. முல்லை

	உவரி ஒருத்தல் உழாஅது மடியப்
	புகரி புழுங்கிய புயல் நீங்கு புறவில்,
	கடிது இடி உருமின் பாம்பு பை அவிய,
	இடியொடு மயங்கி இனிது வீழ்ந்தன்றே;
	வீழ்ந்த மா மழை தழீஇப் பிரிந்தோர்
	கையற வந்த பையுள் மாலை,
	பூஞ் சினை இருந்த போழ்கண் மஞ்ஞை
	தாஅம்நீர் நனந்தலை புலம்பக்
	கூஉம்-தோழி!-பெரும் பேதையவே!	உரை