259. குறிஞ்சி

	மழை சேர்ந்து எழுதரு மாரிக் குன்றத்து,
	அருவி ஆர்ந்த தண் நறுங் காந்தள்
	முகை அவிழ்ந்து, ஆனா நாறும் நறு நுதல்,
	பல் இதழ் மழைக் கண், மாஅயோயே!
	ஒல்வை ஆயினும், கொல்வை ஆயினும்,
	நீ அளந்து அறிவை நின் புரைமை; வாய்போல்
	பொய்ம் மொழி கூறல்-அஃது எவனோ?
	நெஞ்சம் நன்றே, நின் வயினானே.	உரை