அமைதற் கமைந்தநங் காதலர்
அமைவில ராகுதல் நோமென் னெஞ்சே”

(குறுந். 4)

இன்னும்,

“இன்னுயிர் கழிவ தாயினும் நின்மகள்
 ஆய்மல ருண்கட் பசலை
 காம நோயெனச் செப்பா தீமே”

(அகம். 52)

என்பதுமது.

அச்சத்தி னகறற்குச் செய்யுள்:

“அலர்யாங் கொழிவ தோழி! பெருங்கடற்
 புலவுநா றகன்றுறை வலவன் தாங்கவும்
 நில்லாது கழிந்த கல்லென் கடுந்தேர்
 யான்கண் டனனோ விலனோ, பானாள்
 ஓங்கல் வெண்மணற் றாழ்ந்த புன்னைத்
 தாதுசேர் நிகர்மலர் கொய்யும்
 ஆய மெல்லாம் உடன்கண் டன்றே”

(குறுந். 311)

“. . . . . . . . . . . . .
 இனமீன் இருங்கழி நீந்தி நீநின்
 நயனுடை மையின் வருதி, இவடன்
 மடனுடை மையின் உயங்கும், யானது
 கவைமக நஞ்சுண் டாஅங்
 கஞ்சுவல் பெரும!என் நெஞ்சத் தானே”

(குறுந். 324)

என்பதுமது.

“. . . . . . . . . . . . . . .
அரும்படர் எவ்வம் இன்றுநாம் உழப்பினும்
வாரற்க தில்ல தோழி! சாரற்
பிடிக்கை யன்ன பெருங்குரல் ஏனல்
உண்கிளி கடியும் கொடிச்சிகைக் குளிரே
சிலம்பிற் சிலம்பும் சோலை
இலங்குமலை நாடன் இரவி னானே”

(குறுந். 360)

என வருவதுமது.