:: TVU ::

பதிப்பு : மனோன்மணியம் - நாடகம்

	100	உன்னையு முன்குலத் துதித்தநம் மனோன்மணி தன்னையுஞ் சங்கரன் காக்க! தயாநிதே! அன்பும் அறமுமே யாக்கையாக் கொண்ட நின்புதல் வியையான் காணநே சித்தேன், அத்திரு வுறையும் அப்புறம் போதற்
	105	கொத்ததா மோஇக் காலம்? உணர்த்தாய்.
ஜீவ:		ஆம்! ஆம்! சேவக! அறைதி சென்று தேமொழிக் கன்னிதன் சேடியர் தமக்கு நங்குல முனிவர் இங்குள ரெனவே.
		(அரசனும், முனிவரும், சீடரும் அப்புறம் போக)
குடி:	(தனதுள்)
		நங்கா ரியம்ஜயம் எங்கா கினுஞ்செல!
		(சேவகனை நோக்கி)
	110	சேவகா! முனிவர் சிவிகையுஞ் சின்னமும் யாவுமவ் வாயிலிற் கொணர்தி.
சேவ:		சுவாமி!
		(குடிலன் முதலியோர்போக)
முதல் நகரவாசி:
		கடன்மடை விண்டெனக் குடிலன் கழறிய நயப்புரை! ஆ! ஆ! வியப்பே மிகவும்! நாட்டைச் சிறப்பித் துரைத்தது கேட்டியோ?
2-ம் ந:	115	கேட்டோம்; கேட்டோம். நாட்டிற் கென்குறை விடு! விடு! புராணம் விளம்பினன் வீணாய்.
3-ம் ந:		குடிலன் செய்யும் படிறுகள் முனிவர் அறியா தவரோ? சிறிதா யினுமவன் உரைத்தது கருத்திடைக் கொண்டிலர் உவர்த்தே.

திரு - திருமகள் போன்ற மனோன்மணி. அறைதி - சொல்லுக. கழறிய - சொன்ன. புராணம் - பழங்கதை. படிறு - வஞ்சகம். உவர்த்து - வெறுத்து.