64. முல்லை

	பல் ஆ நெடு நெறிக்கு அகன்று வந்தென,
	புன் தலை மன்றம் நோக்கி, மாலை
	மடக் கண் குழவி அலம்வந்தன்ன
	நோயேம் ஆகுதல் அறிந்தும்,
	சேயர்-தோழி!-சேய் நாட்டோரே.	உரை

265. குறிஞ்சி

	காந்தள்அம் கொழு முகை, காவல்செல்லாது,
	வண்டு வாய் திறக்கும் பொழுதில், பண்டும்
	தாம் அறி செம்மைச் சான்றோர்க் கண்ட
	கடன் அறி மாக்கள் போல, இடன் விட்டு,
	இதழ் தளை அவிழ்ந்த ஏகல் வெற்பன்
	நன்னர் நெஞ்சத்தன்-தோழி!-நின் நிலை
	யான் தனக்கு உரைத்தனென் ஆக,
	தான் நாணினன், இஃது ஆகாவாறே.	உரை

380. பாலை

	விசும்பு கண் புதையப் பாஅய், வேந்தர்
	வென்று எறி முரசின் நன் பல முழங்கி,
	பெயல் ஆனாதே, வானம்; காதலர்
	நனி சேய் நாட்டர்; நம் உன்னலரே;
	யாங்குச் செய்வாம்கொல்-தோழி!-ஈங்கைய
	வண்ணத் துய்மலர் உதிர
	முன்னர்த் தோன்றும் பனிக் கடு நாளே!	உரை