‘கைபுனைவல்வில்’ நாண் ஊர்ந்தவழி இவள் ‘மையில் வாண் முகம் பசப்பூர்’தலும் அவன் ‘புனை
மாண் மரீஇய அம்பு’ தெரிந்தவழி இவள் இனைநோக்குண்கண்ணீர்நில்லா’ மையும் பிறவுமாம்.
|
“பாஅலஞ்செவி” என்னும் பாலைக்கலி (5)யுள்
|
“ஓரிரா வைகலுட் டாமரைப் பொய்கையு
ணீர் நீத்த மலர்போல நீ நீப்பின் வாழ்வாளோ?1”
|
“அந்நாள் கொண்டிறக்குமிவளரும் பெறலுயிரே”2
|
என, உடன் கொண்டு சென்மினெனத் தோழி கூறியது, கேட்ட தலைவன் இவளை உடன்கொண்டு
போதல் எல்லாவற்றானும் முறையன்றென்று தோழிக்குக் கூறுவனவும் நெஞ்சிற்குக் கூறுவனவும் பிறவுங்
கொள்க.
|
“வேட்டச் செந்நாய் கிளைத் தூண்மிச்சில்
குளவிமொய்த்த வழுகற் சின்னீர்
வளையுடைக் கைய ளெம்மொடுணீஇய
வருக தில்லம்ம தானே
யளியளோவளிய ளென்னெஞ்சமர்ந்தோளே”3 |
(குறுந் -56)
|
இது, தோழி கேட்பக் கூறியது.
|
“நாணகையுடைய நெஞ்சே கடுந்திறல்
வேனினீடிய வானுயர் வழிநாள்
வறுமை கூறிய மன்னீர்ச் சிறுகுளத்
தொடுகுழி மருங்கிற் றுவ்வாக் கலங்கல்
கன்றுடை மடப்பிடிக் கயந்தலை மண்ணிச்
சேறு கொண்டாடிய வேறுபடு வயக்களிறு |
1. பொருள் : தாமரைப் பொய்கையுள் நீர்வற்றிய காலத்து மலர் வாடுதல்போல நீ இவளைப் பிரியின்
ஓர் நாள் இரவிலாயினும் வாழ்வாளோ?
|
2. பொருள் : நீ பிரிந்த நாள் கொண்டு இவள் பெறலரிய உயிர் போய்விடும்.
|
3. பொருள் : என் நெஞ்சத்து அமர்ந்தாளாகிய தலைவி, வாழவிரும்பும் செந்நாய்கள் தோண்டியுண்ண
எஞ்சியுள்ள காட்டு மல்லிகையிலைகள் விழுந்ததனால் அழுகிய சிறிது நீரை என்னோடு உண்ணுமாறு
என்னுடன் உடன்போக வருவாளாக. அதுவே என் விருப்பம். அவ்வாறுவரின் அவள் இரங்கத்
தக்கவளேயாவாள். |