என ஆற்றாமை மிகுதியாற் சென்றமை கூறியவாறு காண்க.
|
கைவிடின் அச்சமும்-தலைவிதான் உணர்த்தவும் உணராமல் தன்னைக் கைவிட்டுப் பிரியில் தான்
அவளை நீங்குதற்கு அஞ்சிய அச்சத்தின் கண்ணும், தலைவற்குக் கூற்று நிகழும்.
|
அஃது, உணர்ப்புவயின் வாராவூடலாம்.
|
“எவ்வி யிழந்த வறுமையாழ்ப்பாணர்
பூவில் வறுந்தலை போலப் புல்லென்
றினை மதிவாழிய நெஞ்சேமனைமரத்
தெல்லுறு மௌவனாறும்
பல்லிருங் கூந்தல் யாரளோ நமக்கே”1 |
(குறுந்-19)
|
இதனுள் அவளையின்றி வருந்துகின்ற நெஞ்சே அவள் நமக்கு யாரெனப் புலத்தலன்றி ஆண்டு
நின்றும் பெயர்தல் கூறாமையிற் கைவிடின் அச்சமாயிற்று.
|
தான் அவட் பிழைத்த நிலையின் கண்ணும்-தலைவன் தலைவியைப் பிழைத்த பிரிவின் கண்ணும்.
|
‘பிழைத்த’ என்றார் ஆசிரியர், இயற்கைப் புணர்ச்சி தொடங்கிப் பலகாலும் பிரியேனெனத்
தெளிவித்ததனைத் தப்பலின்.
|
உதாரணம்
|
“அன்பு மடனுஞ் சாயலு மியல்பு
மென்பு நெகிழ்க்குங் கிளவியும்பிறவு
மொன்றுபடு கொள்கையொடொராங்கு முயங்கி
யின்றே யிவணமாகி நாளைப் |
செல்க என்றாள். அது கேட்ட தலைவன், இருதலை ஓருயிர்ப்புள்ளின் ஒரு தலையானது மற்றைத்
தலையொடு போர் செய்தல் போல நீ என்னைப் புலந்து பேசுதலாற் பயன் என்? அது விட்டு என்
அரிய உயிர் நிற்கும் வழியைக் கூறுக என்றான்.
|
1. பொருள் : மனைத் தோட்டத்து மரத்தில் படரும் முல்லை மலர்போல நறுமணம் கமழும் இக்
கூந்தலுடையாள் நமக்கு என்ன உறவுடையவள்; யாரோ ஏதிலாள் ஆவள். அதனால் எவ்வி என்பவனை
யிழந்ததனால் வறுமையுற்ற யாழ்ப்பாணர் தலைகள் பொற்பூக்களைச் சூடாமையால் புல்லென்றது போல
நெஞ்சே நீ வருந்துக. வாழி. |