“வேனிலுழந்த வறிதுயங்கோய்களிறு
வானீங்கு வைப்பின் வழங்காத்தேர் நீர்க்கவாஅம்
கானங் கடத்திர் எனக்கேட்பின் யானென்
றுசாவுகோ ஐயசிறிது”
|
“நீயே, செய்வினை மருங்கிற் செலவயர்ந்தியாழநின்
கைபுனை வல்வில் ஞாணுளர் தீயே
இவட்கே, செய்வுறு மண்டில மையாப்பதுபோல்
மையில் வாள்முகம் பசப்பூரும்மே”
|
“நீயே, வினைமாண் காழகம் வீங்கக்கட்டிப்
புனைமாண் மரீஇய அம்பு தெரிதியே
இவட்கே சுனைமாணீலங் காரெதிர் பவைபோல்
இனைநோக் குண்கண்நீர் நில்லாவே”
|
“நீயே, புலம்பின் உள்ளமொடு பொருள்வயிற் செலீஇய
வலம்படு திகிரி வாய்நீவுதியே
இவட்கே, அலங்கிதழ்க் கோடல்வீயுகுபவைபோல்
இலங்கேரெல்வளை இறையூரும்மே”
|
என நின்
|
“சென்னவை யரவத்து மினையவள் நீநீப்பின்
தன்னலங் கடைகொளப்படுதலின் மற்றிவள்
இன்னுயிர் தருதலும் ஆற்றுமோ
முன்னிய தேஎத்து முயன்றுசெய் பொருளே”1 |
(கலித்-7) |
1 பொருள் : தலைவ! வேனிற்காலத்தால் உடல் சிறிதாகி வருந்தி ஓய்ந்த களிறு, மழையற்ற இடங்களில்
ஊராத பேய்த்தேரை நீர் என்று அவாவும்படியான காட்டிடத்துச் செல்வீர் என யான் கூறக்
கேட்பாளாயின் அவளுக்கு நிகழ்வதொன்றை யான் நின்னிடத்து உசாவுவேன்.
|
நீ, பொருள் ஈட்டும் வினையின்மேற் செல்ல விரும்பி நின்கையிடத்துள்ள வில்லின் நாணைத்
தடவுகின்றாய்; இவளுக்கோ எனின், ஒளி செய்யும் மதியிடத்து மேகம் பரவுதல் போல முகத்தில் பசப்பு
ஊரா நிற்கும்.
|
நீ, தொழிற்பாடு அமைந்த ஆடையை இறுகக் கட்டி அம்புகளை ஆராய்கின்றாய்; இவளுக்கோ
எனின், நீலமலர் நீர்த்துளியை ஏற்பது போலக் கண்கள் நீர் சொரிதலை நில்லாவாயின.
|
நீ, பிரிவதால் தனிமை என்பதில்லாத உள்ளமொடு பொருளீட்டச் செல்வதற்காகத்
தேர்ச் சக்கரத்தின் |