150

151
 

என்ற நூற்பாவின் ‘தெளிநிலை உடைய’ என்ற மிகையானும்,

இதண்- இதணே முதலாக ஏகாரம் பெற்று அஃறிணைச் சொற்கள் விளியேற்குமாறு

‘புள்ளியும் உயிரும்’ என்ற அதே நூற்பாவானும் கொள்ளப்பட்டன.
 

தொல்.சொல். 121
 

129

தொழீஇ-தொழீஇஇ என அளபெடுத்துப் பின் இஈ யாகாது இயல்பாதலும்,
உழாஅன் கிழாஅன் என்பன உழாஅஅன், கிழாஅஅன் என அளபெடுத்து
இயல்பாதலும், சிறாஅர், மகாஅர், மாஅல், என்ற பெயர்கள் அளபெடுத்து இயற்கையாய்
விளியேற்றலும்.
 

125

135

149

151

இவற்றுள் அளபெடாது வரும் உழான், கிழான், கோன், சிறார், மகார், மால்
என்பன அளபெடாது நிற்றல் செய்யுளின் சந்த இன்பம் நோக்கி விகாரப்பட்டு
வந்ததாகக் கொள்ளப்படும்.