இனிச் சிவஞானமுனிவர் முதற் சூத்திரவிருத்தியில் முப்பஃது மூன்றான் உறழ்ந்த
பத்து என விரியும். இங்ஙனம் உருபொடு வினைச்சொல்லும் ஒருங்கு தொகுதல்,

‘வேற்றுமைத் தொகையே வேற்றுமை இயல’

என்பதனால் கொள்க. ‘வேற்றுமை.....இயல’ என்பது வேற்றுமைத் தொகை விரியுங்கால்
தொகாநிலை வேற்றுமை இயல்பினவாய் விரியும் என்றவாறு. எனவே, அங்ஙனம் விரியும்
இயல்பை உடையது வேற்றுமைத் தொகை என்பதாயிற்று. வேற்றுமைத் தொகையே எனப்
பிரிந்தமையான் முன் வந்த வேற்றுமை தொகாநிலைவேற்றுமை என்பதூஉம்,
தொகாநிலைவேற்றுமை இயல எனவே விரியுங்கால் என்பதூஉம் தாமே போதரும்.
‘உவமத் தொகையே உவமஇயல’ என்பதற்கும் இவ்வாறு உரைத்துக்கொள்க. வேற்றுமைத்
தொகையே வேற்றுமை இயல’ என்றல் தொடக்கத்துச் சூத்திரங்களான் தொகைச்
சொற்கள் விரியுமாறு கூறிய முகத்தான் அவற்றிற்கு இலக்கணம் கூறியவாறு.