சுண்ண மொழிமாற்று என நாற்சீரடி இரண்டனுள் கொள்ளுவர் தொல்காப்பியனார்.
‘சுரையாழ’ என்ற பாட்டினை நான்கடி வெண்பாவாக்கி,

‘கரையாடக் கெண்டை கயமாட மஞ்ஞை’
                    என்பதனை முதலடியாகத் தமிழ் இலக்கணத் தெளிவு என்றதால் கூறும்.

“ஒன்றற்கு ஒன்று பொருந்தியது என்பார் ‘ஏற்ற பொருளுக்கு என்றார்; இது
பண்டமாற்றுப் போறலின் இரண்டு மொழியும் அவை கொள்ளும் இரண்டு பயனிலையும்
வந்தல்லது மொழிமாற்றுதல் கூடாது” என்பது நன்னூல் விருத்தி உரை.
 

இது நிறுத்த முறையானே நிரல்நிறைப் பொருள்கோள் வருமாறு கூறுகின்றது.