தேவர்கோனாகிய விந்திரன் களித் தாண்டிருக்குந் தேவலோகத்தையெட்டிப் பார்த்துத் தனக்குப் பூலோகமொன்றுமாண்டிருப்பதேபோதுமென மீண்டுவந்தவனாகு மிந்த வேந்தர்க்குவேந்த னென்று மாறுபடக்கூறினமையா னுலகமலைவாயிற்று.

(21)

(எ-ன்) வைத்தமுறையானே இடமென்பதனை விரித்துணர்- ற்று.

(இ-ள்) இடமென வொன்றாய்நின்றவது மலையும் நாடும் யாறுமென மூன்றா மென்றவாறு.

மலையென்பன :  பொதியமு மிமயமு முதலாயின. நாடென்பன :  பதினெண்பாடைக்குமுரிய நிலங்கள். யாறென்பன :  கங்கையும் பொருநையுங் காவிரியு முதலாயின. இவற்றுள் ஒன்றினுளுரியவாகச்சொன்ன பொருள் பிறிதொன்றனுளுரியவாகச் சொல்லுதல் வழுவாம். அவை,

எனவும்,