சேனா.

இ-ள் : பொதுவெழுத்தா னியன்றனவே யன்றி, வடவெழுத்தானியன்ற வடசொற் சிதைந்து வரினும் பொருத்தமுடையன செய்யுளிடத்து வரையார், எ-று.

உ-ம் : ‘அரமிய வியலகத் தியம்பும்’ (அகம் 124) எனவும், தசநான் கெய்திய பணைமருள் நோன்தாள்’ (நெடுநல் 115) எனவும் வரும்.

‘சிதைந்தன வரினும்’ எனப் பொதுப்படக்கூறிய வதனான் ஆணை, வட்டம், நட்டம், கண்ணன் எனப் ²பாகதமாய்ச் சிதந்து வருவனவும் கொள்க.

³இச்சூத்திரத்தானும் அவை தமிழ்ச் சொல் அன்மையறிக.

தெய்.

மேலதற்கோர் புறனடையுணர்த்துதல் நுதலிற்று.

இ-ள் : எழுத்தொரு பொருந்திய சொல்லேயன்றிச் சிதைந்த சொற்கள் வரினும் தமிழ்வழக்கிற்குப் பொருந்தினவை நீக்கப் படா, எ-று.

அவையாவன : கந்தம், தசநான்கு, சாகரம், சத்திரம், ¹முத்து, பவளம் எனவரும் பாகதச் சிதைவாகி வருவனவும் கொள்க.

2. பாகதம் - பிராகிருதம் - இழிசனர் வழக்கு. ‘ஆக்ஞா’ உயர்ந்தோர் வழக்கு ஆணை - இழிந்தோர் வழக்கு. நஷ்டம் - நட்டம். கிருஷ்ணன் - கண்ணன். வட்டம் என்பது தமிழ்ச்சொல்லே.

3. இது முன்சூத்திரத்தில் உரையாசிரியர்க்குக் கூறிய கருத்தையுட் கொண்டது.

1. முத்து பவளம் எனும் தமிழ்ச்சொற்கள் முத்தா, பிரவாளம் என ஆரியத்தில் சிதைந்தன என்பதே சாலும்-சிவ.