(து - ம்,) என்பது, வினைவயிற் பிரிந்த தலைமகன் குறித்த பருவத்து வாராமையாலே வருந்திய தலைவியை வினாவிய தோழிக்கு அவள் என் காதலர் வாராமையால் வாடைவீசு மிம் மாலைப் பொழுதானது யான் தனித்து வருந்தியொழியுமாறு செல்லாநின்றது; இவ்வழியான் எங்ஙனந் தனியிருந்தாற்றுகிற்பே னெனப் புலம்புவதன்றி வேறில்லை காணென வருந்திக் கூறாநிற்பது.
(இ - ம்.) இதனை, "அவனறி வாற்ற அறியு மாகலின்" (தொல். கற். 6) என்னும் நூற்பாவினுன்கண் "ஆவயின் வரூஉம் பல்வேறு நிலையினும்" என்னும் விதியின்கண் அமைத்துக்கொள்க.
| ஒன்றுதும் என்ற தொன்றுபடு நட்பின் |
| காதலர் அகன்றெனக் கலங்கிப் பேதுற்று |
| அன்ன வோவிந் நன்னுதல் நிலையென |
| வினவல் ஆனாப் புனையிழை ! கேளினி |
| 5 | உரைக்கல் ஆகா எவ்வம் இம்மென |
| விரைக்கும் வாடை இருள்கூர் பொழுதின் |
| 1தொளியுடைத் தொழுவின் துணிதல் அற்றத்து |
| உச்சிக் கட்டிய கூழை ஆவின் |
| நிலையென ஒருவேன் ஆகி |
| 10 | உலமரக் கழியுமிப் பகல்மடி பொழுதே. |
(சொ - ள்.) ஒன்றுதும் என்ற தொன்று படு நட்பின் காதலர் அகன்றெனக் கலங்கிப் பேதுற்று - 'நின்னைப் பிரியேமாகி எப்பொழுதும் ஒன்றியிருத்தும்' என்று கூறிய பழைமையாகிய நட்பினின்றும் காதலர் பிரிந்தகன்றதனாலே கலங்கி மயங்குற்று; இந்நல் நுதல் நிலை அன்னவோ என வினவல் ஆனாப் புனைஇழை கேள் - இந்நல்ல நுதலையுடையாளுடைய நிலைமை அப்படிப்பட்டனவோ? என்று வினாவுதல் ஒழியாத அலங்கரித்த அணிகலனையுடையாய் யான் கூறுகின்றதனைக் கேட்பாயாக! இனி உரைக்கல் ஆகா எவ்வம் இம்மென - இப்பொழுது கூறுதற்கியலாத துன்பம் விரைந்துபற்ற; இரைக்கும் வாடை பகல் மடி பொழுது - ஒலிக்கும் வாடை வீசுதலையுடைய ஆதித்த மண்டிலம் மேற்கே மறைகின்ற இம் மாலைகாலமானது; இருள் கூர் பொழுதின் தொளி உடைத்தொழுவில்